МАКов сайт у ПОҐОНЄ!

http://www.ruskeslovo.co.yu/index.php5

Пошвидко нови КАМ: Тема нового числа „ОБЕЦАНА ЖЕМ”

Слово о „теки” приповедкох, есейох и роздумованьох на актуелну тему „ цо то обецана жем”. Ево и змист:

intro Борис Варґа: Жем по мери поєдинца
1. Ваня Дула: Обецана Рутения
2. Иван Медєши: Иванкова едемска заградка
3. Любомир Папуґа: Поздрав зоз Хрестовцу
4. Мирко Горняк Коле: Вари баба каши
5. Синиша Сопка: Road to Ruin
6. Лена Карлаварис: Бависко




Ауторе виноша рижни становиска на тему, од комичних до фатално-апокалиптичних. Визия „Рутениї” або держави у котрей би зме любели жиц. Тото специялне виданє часопису МАК 06/2006 окреме би требали пречитац представителє руских орґанизацийох, Матки и Союзу, же би знали як приходзаци поколєня роздумую.

Число виходзи зоз друку концом фебруара 2007.



И вона глєда „Обецану жем”

Митьов конкурс – додзельованє наградох

РКПД и МАК представяю:

ДЗЕНЬ СВ. ВАЛЕНТИНА У МАТКИ 14. ФЕҐРУАРА 2007.

„ПРИБРАНЦИ И ДЗИВИ ДЗИВКИ”

початок на 20 годзин



Додзельванє наградох за литературни Митьов конткурс часопису МАК
Музично-сценски перформанс по мотивох Юлияна Надя
ИҐРАНКА-журка (аж до билого рана), Мирославово гудаци и ДижДжей

ГРОБАРЕ РУСКЕЙ ЛИТЕРАТУРИ

I potpuno prazne glave,
lažni osmeh nek mi stave.
Kao da ničeg nije ni bilo,
Nikada.
Dža ili Bu “Strašni sud”

Пише Борис Варґа

Задумайце же сце остатнї руски Мохиканєц. Класик рускей литератури, єден з остатнїх литараторох народа котри шпиваюци умера. Задумайце же траґична судьба руского язика овиковичена у ваших дїлох котри ше виучую у школох, прекладаю на шветово язики. Заврице очи и задумайце же сце на сцени котра нєстава у трешню жеми, вашо найблїзши, слава Богу, на сиґурним, при других народох, а ваяр уж лїпка вашу бисту.



Заш лєм, кед отворице очи, увидзице же то нє цалком так. Погуби вам ше розположенє и прето починаце ґажиц по шицким цо у литературним живоце приходзи нове, як у новим филму Коста Ґавраса, у котрим ше конкуренция автоматично елиминує. Е, зоз такима роздумованями и намирами ше самопреглашени руски литературни фаховци одноша спрам того цо роби МАК, окреме кед слово о видаваню кнїжочкох у едициї Макофф.

Слово о “синдикату” писательох сатршей ґенераци, котрим би найлєпше було най после нїх будзе и потоп, а Руснаци най останю, як гвари Михеон Хун Кан, лєм служкове и пораячки без самодовирия. Така ситуация у рускей литератури тирва длужей од 20 роки.



Од конца осемдзешатих Звонимир Няради и Юлиян Надь уж вецей нє медзи нами. Звонимр Павлович початком дзеведзешатих у Руским Слове достал неґативну рецензию на кнїжку крадких приповаедкох “Калвариа” и вецей нїґда ше нє лапал писац. Штредком дзеведзешатих Роман Славко – Рондо, написал свою другу кнїжку “Одняти од псох” котра тиж так достала неґативну рецензию и Рондо вецей нє посилал тексти. Особнє знам же Славко мал широку публику читачох, бо сом бул якаш файта усного рецензента його нєобявеней кнїжки и обидвоме зме були нєсподзивани зоз таким ришеньом видавательства. Початком дватисячитого року, после 5. октобра, шицки думали же часи “комунистичней цмоти” за нами, понукло ше можлївосц видаваня кнїжки Каролини Джуджар, Миронови Джуньови и Анамариї Регак. Анї єдна з обецункох нє випольнєта. То лєм даскельо мена за котрих особнє знам же ше их до литератури прицаговало “з лопату по глави”, а можем лєм задумац кельо ище єст особи зоз подобним искуством.



Найчастейши одвит прецо нє можу буц друковани кнїжки, то же “авторе нє задоволюю критеруюм” котри створели видаваче. Видаваче, знова, були тоти исти писатель котри себе друковали кнїжки, писали рецензиї єдни другим, вигваряюци ше же “ево, нєт при Руснацох других”. И так до круга два децениї.



И сам сом ше дакеди занїмал зоз писаньом прози и пре тоти висше наведзени причини, з помоцу приятельох, видал сом кнїжку кратких приповедкох 1997. року под назву “Сирове и варене”. Тераз вецей нє пишем “фикшн” жанри, алє пре помоц котру ми указали приятелє кед сом нє могол обявиц кнїжку, а барз сом сцел, чувстваовал сом же треба помогнуц младим автором. Же будзе добре кед тоти аж 12 млади авторе буду обявени у двох збиркох едициї МАКофф. Най ше випробую чи су зато, чи нє. На таки способ жиє язик, розвива ше култура - наш микро швет.



Кельо подкладаня ногох було лєм пре два кишенково кнїжочки “Триолоґия” и “9риби”, кельо оплєтаня, подшмиху, усни и писмови “злонамирни” рецензиї. Треба барз мало сили же би ше у нашей заєднїци допринєсло позитивним стваром, а вельо напоуру же би ше перманентно валяло и знїщовало слої нових, и нових “Дон Кихотох”. Особнє, нє можем шедзиц у обисцу котре затрепанє зоз павучину, по китрим ходза хробаки и правиц ше яґод ше нїч нє случує. Нїґда нїч.

Преношиме: рубрика новинох “Руского слова” - У ФИКУСУ

Владимир Кирда Болхорвес попри того же пише як Святослав Надь уж, ниа, 100 роки шпива по хорох (шейдзешат штири роки у керестурских хорох, и трицец шейсц у новосадских), у тексту “Охабиц шлїд за собу” предлужує полемику коло кнїжки 9риби и пише (виривок):



“Ирина Гарди-Ковачевич уж децениями активна у нашей култури и литератури. Нє знам чи пише, лєбо планує писац мемоарску кнїжку, алє – добре же пише рецензиї. Бо критичарох, та и рецензентох, нє маме вельо.

Редактор “Маку” замодлєл ю же би написала рецензию зборнїка писньох младих поетесох “9 риби”. Написала фахову, добронамирну, з дзепоєднима оправданима заувагами пренїкнуту рецензию. (Нє уходзим до того чи там були даяки фактоґрафски нєточносци, алє сом прешвечени же авторка того тексту була добронамирна.)
Редактор “Маку” констатовал, и обявел, же написала нєдобронамирну рецензию. Погришел.

Прето добре же Ирина Гарди-Ковачевич за рубрику “У фокусу” написала реакцию.
Треба шицко, лєбо голєм цо вецей, розтолковац.
И сучаснїком и будуцим ґенерацийом.
Треба то зробиц и пре других и пре себе”.

У ФИКУСУ: Калдерма до пекла

Ирина Гарди Ковачевич пише:

Лєм прето же “Руске слово” отворело свойо боки за розпатранє медзиґенерацийного нєпорозуменя у нашей култури, приставам ше озвец на реаґованє котре сцигло до Редакциї з нагоди моєй рецензиї кнїжки поезиї младих руских поетесох “9 риби”. Реаґованє досц особне лєм прето же и текст на котри реаґуєм мнє особно преволує. Як би поведол Куельо, нїч ше нє случує без причини, та и то приклад хтори потвердзує же у основи шицких нєпорозуменьох, та и медзи младима и старима, цо людски род провадзи одкеди швета и вика, нєдостаток информованя (то флоскула котра у ствари часто евфемизем за нєзнанє!)

Шицки повязани з тоту реакцию зме ше нашли у нушичовскей ситуациї: бешедуєме о “ладї котру нє видно на горизонту”.

Текст моєй рецензиї обявел “Мак” у цалосци гоч анї єден читатель, окрем редактора кнїжки и мнє, нє мал нагоду видзиц рукопис на основи чого є написна. Рецензию ше и прави прето же би ше рукопис полєпшал, виправел, доробел. Я го у тей намири и писала и як цо то робим и на рукописох найафирмованших писательох, глєдала сом тото цо нє добре, а же би редактор и автор(е) могли интервеновац. На тим ми потераз кажди автор бул подзековни, бо сом приставала далєй робиц на рукопису кельо годзини и днї требало. Така рецензия, ше звичпайно нє обявює, гибаль же ше з нєй вихаби за явносц нєважни, а за автора нєприємни деталї. Тельо о моєй “злонамирносци” з котру сом порихтана младих писательох “правиц з блата”, редаґовац їх дзекеди нєчитлїви тексти, прекладац, предурковац и вигладковац кажде словко.



О тим цо думам о тей поезиї указує факт же добру часц з нєй я редаґовала и обявела, а о позитивним думаню о проєкту вияшнєла сом ше кед сом свой час и труд видвоєла за ньго. Неґативни приклади дала сом у контексту упутствох редакторови же би превредновал (квантитативно) рукопис, направел ровновагу медзи заступенима, бо було видно же позберане хто цо дал и нє було видно редакторову концепцию же даєдни авторки селективнєйше приступели ґу вибору, а даєдни “дали цо мали” и вибор препущели редакторови, цо, з оглядом на їх младосц и нєискуство природне,: зверели ше искуснєйшому (!), тому котрому озда основна бриґа же би их цо лєпше представел. Я нє предложела вихабиц нїкого з датих, аж думам же требало пообрацац “Литературне слово” и учишлїц ище голєм два/три авторки. Интересантне же авторком нє завадза ґенерално неґативне думанє о їх поезиї з боку другого рецензента. Важне лєм нє буц конкретни, алє то нє може дац директни упути, яки, видзим, редактор з часци и випочитовал.



Спадам ґу тим цо поряднє читаю шицко цо ше по руски обяви и цо думаю же млади котри ше зявюю, поведзме, у “Мак”-у успишно конкурую тим цо професийни новинаре у наших медийох. Чудне ми же их тоти нє анґажую вецей, же поведзме нє преноша успишни тексти (да сом редакторка “Руского слова” обовязно бим пренєсла текст Ивана Медєша о “Велькому братови”). Алє, мойо добри намири маю судьбу як и добри намири тих цо реаґовали, редактора... Углавним, маю судьбу тих добрих намирох цо ше з нїма калдермує драга до пекла. Же би ше то премогло, досц тоти цегли нє руцац єдни другим до глави, алє з нїх будовац тото цо нам шицким потребне: будинок нашей култури котра фундамент нашей националней свидомосци.

У РКПД у Новим Садзе отримана трибина “под смужку”, на тему „Чи Руснаци маю свой бренд”, преношиме виривок текста зоз Руского слова: Ирина Гарди ше заложела же би наш Национални совит потримал приватних поднїмачох, же здружованє поведзме заградкарох вироятно допринєше и лєпшому пласману на тарґовищу, и векши заробок.
– Закладам ше же би до Националного совиту, до його комисийох вошли компетентни людзе. Виберайме квалитетних. Як цо у науки уходзиме до конкуренциї зоз шицкима, без огляду на националну припадносц, таки критериї почитуйме и зоднука своєй култури – гварела Ирина.

МАК на WEBе

У фебруару 2007. будзе пущени до поґону нови МАКов интернет сайт.
Креатор и WEB Master того окремного медия будзе наш познати руски cyber-уметнїк Евґениє Медєши у народзе познати як Ґенє
На сайце сце годни активно участвовац у правеню часопису МАК, дискусийох, опатрац вшелїяки фотоґрафиї и слухац музику.

Сцерпце ше ище кущичко.

Ґенє зос товаришками