СЛУЧАЙНО ПОЗБЕРАНИ, АБО ВИСЕЛЕКТОВАНИ

Ирина Гарди - Ковачевич, рецензент кнїжки 9РИБИ:

Наслов рецезниї би требал такой указац на прави проблем котри ше читачови того рукописа явя, а то: цо ше сце зоз нїм достац. Чи ше можебуц сцело представиц стан рускей женскей поезиї, младих котри ґравитирую роком читачох часописа МАК котри ше ту явя як потенциялна редакция (и видавач?), або ше лєм позберало тото цо ше позберац дало, та кажде од котрого ше питало дал цо мал, односно кельо сцел, а по першим упечатку праве тото цо му уж даґдзе (читай у “Литературним слове”!) обявене, та значи на якишик способ и верификоване.

Як перше, констатуєм же зборнїк наисце дїйствує як “позберани” нїяким концом нє виселектовани цо значи же ше нє видзи редактура анї у найблагшим шлїду. Хто робел на кнїжки зна же при початнїцких виданьох, а ту ше роби и о початнїцким виданю и о початнїкох у писаню, то найвекша и найчувствителнєйша робота: треба особи прицагнуц до литератури, дац им знаки кадзи маю у нєй далєй исц, нє попутац им и так нєсиґурни крочаї, алє им праве прето барз осторожно и одважно указац дзе им гришки, дзе можу спаднуц и препаднуц. Маме и случай Санї Полдруги котра тиж обявела (думам?) шицки тоти писнї цо ту, та гоч су обявени поєдинєчно у хто зна келїх числох “Литературного слова”,їх вше исти змисти, хтори виповедзени и зоз истим фондом словох котри уж такой най будзе поведзене, (думам на писнї) анї нє на тим уровню же би ше их тельо вельо обявело як приклад єй опусу. Ту редактор муши одлучиц о їх конєчней судьби. Превельо, за єден вибор и писнї Асї Папуґа, гоч вона спада до тих поетесох котри маю “штофу” и добре же є замеркована. Найдрастичнєйши случай з Тамару Хрин котра ше екстензивно “шпиваюци” у даєдних писньох страцела субєктивно (наисце хиби менованє правого субєкта) и обєктивно, бо ше ма упечаток же нє зна як писню закончиц. Голєм два би ше мушело вируциц кед ше сце дац достоїнство кнїжки. Приклад селективного приступу то поезия Златки Чизмаровей и по тим принципе: представиц сущносц и форму, а нє обтерховац, треба поробиц цалу кнїжку.

Як пригварка можу буц ище даскельо сущни ствари: нє видно дзе ґенерацийна гранїца поетесом, нєт провадзаци текст котри би обгрунтовал, иншак добру и применлїву идею. Кед бешеда о формалносцох, муши ше окрем редактури барз мерковац на лектуру. Тото як язик МАК-у випатра нє служи на хасен отримованю руского єства (а МАК, нє дайме ше спреведац, нє тельо пре информованє младих, бо тоти цо го читаю збераю вельо вецей информациї з других жридлох як з того часописа два, чи три раз рочно, кельо праве за отримованє духа рускосци, а тот дух жиє у язику и вон, язик, муши буц чисти, найбаржей прето же нє ма алтернативи анї жанровски, анї териториялно. А кед чисти язик, та будзе и думка).

Значи, закладам ше же би кнїжка вишла, олєгчана змистово зоз астролоґийним ключом, можлїве и илустрациями астролоґийнима чи фотоґрафиями, менєй озбильнима як тоти у “правих” антолоґийох, алє зоз барз, барз селектованима писнями: по два три длугши и можлїве вецей (у даєдним случаю як Наташи Регак, Танї Бодянец, Златки Чизмар аж и шицкима предложенима). Иншак з такима “набудженима” “опусами” нє!